Aapies en oena's

Wat is het toch bijzonder om een voor ons nieuwe wereld te ontdekken. Er is hier weinig zoals thuis: ze rijden links en zonder al te veel regels, je bent millionair met omgerekend nog geen 70 euro op zak, ook tijdens een hoosbui is het hier prima te doen en ga zo nog maar even door.

Het huis wat we hier hebben is echt super! De service zou je bijna overdreven kunnen noemen.. ons bed wordt opgemaakt met een strijkijzer(!!!) en 's avonds worden de nachtlampjes aangezet, de gordijnen dicht gedaan en de deken vast open gevouwen. Ontbijt, lunch en diner staan klaar wanneer jij dat wilt, evenals de chauffeur die je overal in de regio naartoe rijdt, en daar wacht totdat je weer terug wilt. Nick en ik zijn nog steeds aan het wennen dat er altijd iemand anders aanwezig is (vaak buiten beeld, maar toch), Jack daarentegen weet al niet beter meer. Wanneer hij 's middags zijn bed uit komt en hij ziet niemand staat ie verbaasd met zijn handjes in de lucht en zegt op vragende toon: uhrouw, beeeeen je.. (mevrouw, waar ben je) hilarisch! Hij krijgt dan ook alle aandacht van ze al begrijpt ie niks van wat ze hem in het gebrekkig Engels allemaal vertellen. Meestal begint ie daarom zelf maar over een lamp ofzo.

Ok, 2de volle dag, we zijn weer fris en fruitig dus tijd om er op uit te gaan. Monkey forrest wordt ons eerste uitje en al komt het met bakken uit de hemel vallen vandaag, wij hebben er zin in. We worden netjes afgeleverd en duiken net wanneer een behoorlijke tropische regenbui naar beneden komt de receptie van het park in. Ik betaal 100.000 rupiah voor de kaartjes wat toch iedere keer even schrikken is maar eigenlijk maar €6,50 is en dus heel schappelijk. De regen gaat minder hard dus wagen we het erop en lopen het stukje bos in wat is omgetoverd tot 'monkey forrest'. Al vrij snel komen we bij een kraampje waar ze trossen kleine banaantjes verkopen en daar komen we ook de eerste apen tegen. Die beesten zijn niet gek laten we maar zeggen. Omdat de kleine man nogal hysterisch reageerde toen er in de Apenheul zo'n klein monster op z'n kinderwagen kwam zitten kopen wij lekker geen bananen, maar kijken eerst op een afstandje toe. De bekken die mensen trekken wanneer ze voor het eerst worden beklommen door zo'n beestje is eigenlijk nog veel grappiger dan die apen zelf. Ondertussen was het weer gestopt met zachtjes regenen en aangezien de paraplu die we van de chauf hadden mee gekregen echt niet genoeg ging zijn om 2 volwassenen en een kinderwagen met inhoud droog te houden hebben we bij de bananenkraam maar wel even 2 poncho's aangeschaft. Super sexy, dat wel. Stukje bos van 10 minuten lopen nog 1 aap gezien, tot we bij de 2de bananenkraam kwamen en we gewoon letterlijk uit moesten kijken dat we niet over ze struikelden. Toch de verleiding niet kunnen weerstaan en nog een trosje gekocht.. Wat zijn die beesten brutaal! Ze weten dat de verkopers stokken hebben dus zolang je daar in de buurt bent laten ze je wel met rust, maar ben je buiten het bereik van de stok, ben je binnen het bereik van de aap. En al zijn vriendjes. En als je niet opschiet dan pakken ze het zelf wel. Tsja, geef ze eens ongelijk, de helft van die domme toeristen laten het toch meteen los van schrik,hebben dan dus nog geen foto, en gaan nog een tros halen, kaasie!

Het park is niet groot en we waren er dus ook redelijk snel doorheen. Daarna nog even door Ubud centrum geslenterd wat ons voor het eerst écht het gevoel gaf in Azië te zijn. Even een ijsje gehaald omdat het kon, en toen naar de afgesproken plek om naar huis gebracht te worden. Daar waren ook de pinautomaten en daar moesten we toevallig net zijn. Maar helaas, nergens werd onze pinpas geaccepteerd, crap! We waren nog niet leeg maar da's toch een soort van vervelend na een tijdje. Terug naar huis maar, en eens even opzoeken hoe dat zit. Dat stond gepland voor als Jack op bed lag maar helaas, ook Nick en ik hebben even goed de binnenkant van onze ogen bekeken die tijd. Het is toch vakantie. Later bleek dat de banken hier een soort ruzie/meningsverschil hebben met Maestro, hetgeen waarvan geloof ik alle Nederlandse pinpassen zijn. Er zijn 2 banken hier waarbij je hem wel kunt gebruiken. Morgen even verder zoeken dus.

En voila, het was zomaar ineens morgen. Zomaar ineens omdat Jack de hele nacht, zoals het hoort, in z'n eigen bed heeft geslapen, en dat verwachtte we niet, dus dat is dan toch raar als het al 6 uur is als je hem hoort. Ok niet de hele nacht, hij heeft bij ons ook nog ff een uurtje gepakt want 6 uur is natuurlijk geen tijd.

Vandaag gaan we naar de olifanten, of oena's, zoals Jack ze noemt.
Er is een sanctuary hier in de buurt waar ze leven na te zijn gered van zogeheten 'government camps' op Sumatra. Je kunt ze hier voeren, wassen en ze doen wel een korte show opvoeren maar da's maar 15 minuten, alleen als ze willen. Tip van een vriendin van ons, vertelde dat ze daarheen zou gaan toen ze hier een tijdje terug was en aangezien olifanten de bom zijn wilden wij dat ook wel eens bekijken.
Dat viel dus een beetje tegen, voor mij iig, en een beetje is zacht uitgedrukt. Waar ze vandaan werden 'gered' zal vast geen pretje zijn geweest, maar ook hier konden ze niet lekker ongestoord oud worden. De helft was rondjes aan het lopen met toeristen op hun rug en een trainer met olifantenhaak op hun nek (voor degene die geïnteresseerd is in hoe olifanten hier mee worden getraind, https://www.animalstoday.nl/opinie-wie-niet-luisteren-wil-zal-voelen-leonie-vestering/) er stonden er een paar bij een hek om al kunstjes vertonend mee op de foto te gaan, te voeren en te aaien, al dan niet vastgebonden aan dat hek. Een paar moesten de show doen die weliswaar maar een kwartier duurde, maar wel ieder 1,5 uur werd opgevoerd en de rest stond aan een ketting van een meter of 2 in de volle zon te wachten tot ie 1 van eerder genoemde taken uit kon gaan voeren. Ik werd er een beetje misselijk van en was eigenlijk met 2 minuten wel klaar. Maar ik was niet alleen, en Nick en Jack vonden het wel heel mooi dus zijn we gebleven. En eerlijk is eerlijk zo'n prachtig beest in zijn ogen kijken vanaf 20 centimeter afstand heeft wél iets. Dus ik heb sorry tegen ze gezegd, Jack en ik hebben ze een kusje gegeven en toen was het wel weer genoeg geweest, tijd om naar het zwembad te vertrekken. Op de heenweg kwamen we er achter dat hobbelwegen met veel bochten en Jack niet zo goed samen gaan. Chauf had er niks van "no worrie m'am I wait here untill you are back so enough time to clean" dus nu bij de giftshop maar even een voorraad plastic zakjes gehaald en voor het instappen de bank met de poncho van gister bekleedt. Onnodig, want na 5 minuten lag Jack in coma. Onderweg weer proberen te pinnen, lukte weer niet waarop de chauf ons naar het centrum bracht. Alhier was een tankstation met daar omheen 8 pinautomaten van 8 verschillende banken. En ja joh, bij de eerste hadden we de jackpot, we konden weer een tijdje als millionair door het leven 😉

Nog 2,5 dag in Ubud en dan door naar het noorden. God wat hebben we het rot!