Het duurt even, maar dan heb je ook iets!

We begonnen lekker hectisch deze vakantie. Nick en ik hebben gewerkt, en Jack is naar het kinderdagverblijf geweest, zoals iedere donderdag. Nick is wel wat eerder naar huis gegaan, zodat ie alles kon verzamelen (koffers, rugtassen, Jack..) en ik ben om 5 uur naar huis geraced zodat ik niet veel later weer met mijn mannen in de auto kon stappen naar Schiphol. (Bedankt pap 😘) Daar gingen we eindelijk, met z'n drieën, helemaal naar Bali. Koffers afgeven, door de beveiliging, hup naar McDonalds. Het is tenslotte toch vakantie. Jack daarna nog even lekker rond laten rennen in de babylounge en toen langzaam maar zeker richting de gate. Heerlijk, de lichtelijk paniekerige ogen die je aankijken wanneer je met een dreumes aan komt lopen. Je ziet ze denken: als die maar niet bij mij in de buurt zitten... Kan je nagaan hoe de mensen kijken in het vliegtuig als je voor of achter ze gaat zitten, fantastisch! Jack zat bij het raam en was daar dolgelukkig mee want hij zag een fieguige (vliegtuig) en nog één, en nog één... Tijdens het opstijgen een fles erin en hop, slapen... Nouja, zo ging het de vorige keer. Maarrrr, in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst, en dat bleek. Hij had namelijk niet zoveel tijd voor z'n fles want hij moest iedereen vertellen dat we hard en naar boven gingen. Iemand moet het doen. Ook nadat alles weer rustig was en hij zijn fles leeg had was het nog geen tijd voor een tukkie, toch zonde van de zuivere film tijd 😉 om half twaalf, 2,5 uur na het opstijgen, deed meneer zijn ogen dicht. Wel meteen 6 uur zo gebleven dus dat scheelt dan weer. We kregen na aankomst gewoon complimenten dat Jack zich zo voorbeeldig had gedragen, hoe goed is dat?!?!

Na 12 uur vliegen waren we in Singapore waar we ons een uurtje moesten vermaken en het duidelijk werd dat kleine blonde mannetjes hier inderdaad alle aandacht krijgen. Er werd door iedereen naar hem gezwaaid en hij deelde high fives uit alsof het snoepjes waren, fantastisch vond ie het. Hij was zelfs nog even ontsnapt, door de beveiliging heen gerend om door het raam naar de vliegtuigen te kijken, en die douanebeambten maar lachen. Toen we daar even later weer terug kwamen en ze hem zagen stonden ze hem met z'n 5 aan te moedigen om door het poortje te rennen, kreeg ie van allemaal een aai over zijn bol en gaf ie hen allemaal, natuurlijk, een high five. En dan nu door naar het laatste stukje, nog 2 uur vliegen. Vloog voorbij 😉 Even (uhum) wachten op de koffers op Denpasar en op zoek naar onze chauf. Dat wil zeggen zoeken naar je naam op een bordje tussen 100 andere bordjes. De chauf nam meteen onze spullen over. Zodra je naar buiten loopt ruik je meteen de wierook die overal brandt, heerlijk. Eenmaal alles ingeladen het drukke verkeer ingereden waar de kleine man ongeveer niks van heeft mee gekregen omdat ie binnen nog time lag te slapen. Ook wij moesten erg ons best doen om de ogen open te houden, maar het is gelukt.

Een klein uurtje later kwamen we aan bij ons huis waar we door 4 man werden ontvangen met bloemenkransen en de nasi goreng al voor ons klaar stond. Snel eten, even zwemmen en door naar bed, het was ondertussen dan ook half 12. Dat werd wel met z'n 3en gezellig in 1 bed, want Jack kon de vermoeidheid en de nieuwe kamer nog even niet aan. Prima, wij sleuren je 12.000 km mee, dan mag je best een klein beetje moeilijk doen soms. Alledrie prima geslapen en toen we gedoucht en wel (onze badkamer is dus buiten.. pooping with a view zeg maar 😉) onze kamer uitstapten konden we doorgeven hoe we onze eitjes wilden en lekker gaan zitten voor het ontbijt. Èn voor het eerst goed bekijken waar we waren beland. Het is hier prachtig, super groen en je hoort denk ik wel 100 verschillende dieren. Een bijkom-dag hebben we er van gemaakt. We zijn even de supermarkt door gerend maar verder hebben we alleen maar gegeten, gezwommen en gerelaxed. Helemaal goed, onze vakantie is begonnen!!